No ale my tu przecież nie o serialu chcemy, ale o innym ryzyku, co do którego użycie mocnego określenia  kol. Falconettie’go wydaje się całkiem uzasadnione. Już zgadliście ? Tak, chodzi o ryzyko
ludzkie, demograficzne.

Tu przy okazji od razu pojawia się to stare pytanie: jaki ma być horyzont czasowy naszej korporacyjnej analizy ryzyka? Czy tylko „teraz” czy rok najbliższy, a może 2, 3, 5 lat? Co nas w firmie obchodzą ryzyka które wydarzą się kiedy nas w firmie już nie będzie, będziemy na emeryturze…ach kiedyż to będzie, kiedyż….

Oczywiście, wątpliwość ta jest najbardziej zasadna ale wydaje się, że odpowiedź nie jest aż tak skomplikowana bo:

Po pierwsze – czym innym jest (a przynajmniej powinien być) horyzont czasowy nasz , a czym innym naszej organizacji. Nie jest to może Watykan, ale korporacja, organizacja powinna spoglądać dalej i bardziej perspektywicznie;

Po drugie – punkt widzenia zależy od punktu siedzenia. Jednym słowem (to banalne) zarządy powinny mieć dłuższe i strategiczniejsze spojrzenie na ryzyko;

Po trzecie – ryzyko może po bliższym przyjrzeniu, okazać się wcale nie aż tak odległe.

I tu, hyc, od razu powracamy do tytułowego demograficznego tsunami, bo taką już, całkiem zgrabną nazwę ukuto dla nadchodzącego szybkimi krokami GIGANTYCZNEGO problemu  kadrowego w Polsce. Temat jest, co ciekawe bardzo dobrze znany, każdy wie, że w Polsce od lat rodzi się dramatycznie mało małych Polaków i co gorsza – kontynuując – tych, którzy się już NIE urodzili w czasie trwającego już 20 lat demograficznego kryzysu na rynku pracy, bo o HR tu przecież nam chodzi, na waszych interview, już za chwilę NIE będzie.

O dziwo, z tego determinizmu mało jakby kto zdaje sobie sprawę, albo panuje jakieś milczące lekceważenie problemu. Pomijam już wyzwania polityki społecznej i gospodarczej, nas interesują problemy czysto ryzykonomiczne i biznesowe.

Ale i w tym obszarze nie można zapominać o horyzoncie makro: starzenie się społeczeństwa, deficyt budżetowy na poziomie „naście” procent, upadek systemu ubezpieczeń społecznych, rosnące nierówności, reperkusje podatkowe, wreszcie nieuchronne niepokoje społeczne. No, to wszystko są mega ryzyka, także w skutkach arcy-biznesowe, a…..może nawet i nie ryzyka, bo choćby ISO 31000 mówi wyraźnie, że zarządzanie ryzykiem zajmuje się niepewnością , a tu mamy 100 procentową pewność, niestety.

Co ciekawe już pierwsze fale demografii dobijają do brzegu, widać to już teraz na uczelniach wyższych, a firmy badające nadwiślański rynek pracy pokazują, że czas pracodawcy stanowczo się kończy i to tuż, tuż za rok, dwa .
Nie jest to więc jakaś „kosmiczna” perspektywa do analizy. Pewnie to i niezła wiadomość dla pracujących, jednak jeżeli dodamy do tego rynkowe niedopasowania systemu kształcenia do wymagań rynku jako-takiego wzrostu gospodarczego , a pewnie i stagflacji, to jawi nam się naprawdę już „tu i teraz” olbrzymie ryzyko strategiczne do analizowania i zarządzania – na pewno na poziomie grup czy zarządów. A co z tym ryzykiem można zrobić, jak się do niego przygotowywać, to już oczywiście inna historia.