Ponieważ zarządzanie ryzykiem dziedziną na wskroś praktyczną jest, przy porannej kawie w Redakcji Bloga Ryzykonomia chętnie podejmujemy kwestie metodologiczne.

Do redakcyjnej dyskusji w kontekście zarządzania ryzykiem skłonił nas ostatnio coraz częściej powtarzany, modny nieledwie, termin „ Kontrola zarządcza” . Szczególnie ważny to termin dla naszego sektora publicznego, który jak już kiedyś pisaliśmy, ryzykiem na całą potęgę zarządza, albo mówiąc między nami, zarządzać Ma.

Zarządzanie ryzykiem to oczywiście jeden z fundamentów kontroli zarządczej. Bez zarządzania ryzykiem ani kontroli ani zarządzania efektywnego nie ma .

Jakby się jednak dalej bliżej przyjrzeć choćby par. 68 ustawy o finansach publicznych, który właśnie zarządanie ryzykiem w JSFF wprowadza, to jest on mało jasno metodologicznie skonstruowany.
A brzmi on tak w pkt. 2 tak:

To ciekawe,  bo my w Redakcji raczej odwrotnie i chyba jaśniej, byśmy podkreślili, że pkty 1-7 są elementami a nie celami kontroli zarządczej.  Inaczej się naszym zdaniem,   podejście komplajansowe, czyli zgodności z oczekiwaniami,  o którym już pisaliśmy niedawno,  kreuje .  

Ciekawe zresztą również, że w Przewodniku kontroli wewnętrznej” przez INTOSAI wyprodukowanym, na które się nasze standardy powołują , właśnie tak jak sugerujemy jest zapisane . Co ciekawe (jeszcze) tamże się interrelacje pomiędzy elemantami kontroli podkreśla . Jeszcze ciekawsze (uh) jest, że INTOSAI zarządzanie ryzykiem  na pozycji drugiej zaraz za kontrolą wewnętrzną wymienia. Niby nic a znaczące, naszym zdaniem to jest.   

I w ogóle rolę zarządzania ryzykiem w kontroli wewnętrznej się w tym dokumencie niezmiernie podkreśla. U nas się  zarządzanie ryzykiem gdzieś na końcu na doklejkę dostawia może zbyt podejrzliwi w Redakcji Bloga jesteśmy…

Żeby tu jednak jeszcze dziegciu dosypać to i w INTOSAI  o oszacowaniu ryzyka się mówi a potem i apetyt na ryzyko i reakcje nań doczepia.  A i w rodzimych  standardach kontroli zarządczej w JSFP w pkcie. B (tzw. standard B) obszar nas interesujący tytułuje jakoś dziwnie „cele i zarządzanie ryzykiem” jeszcze od tematu misji opowieść zaczynając. No tak , to prawda,  ale jakieś to wszystko pomieszanie z poplątaniem, sami się zgubiliśmy w tej kwerendzie.  

A przecież tak już się dzisiaj, jak choćby w INTOSAI  o ryzyku nie mówi,  bo oszacowanie ryzyka  to jeden z elementów zarządzania ryzykiem , ale nie cały , a tak mamy w efekcie kolaż metodologiczny  (my się w Redakcji i Internacjonalistycznej dyskusji też nie boimy jak widzisz Wytrwały Czytelniku)….
….no ale tu ciągle wiek dziecięcy zarządzania ryzykiem pokutuje: no bo w końcu matką jego kontrola wewnętrzna – jak choćby COSO – była  i teraz zdaje się za bardzo nie chce ze swoich szponów wypuścić a przecież to dziecko już mocno samodzielne jest i powinno ze wszech miar rodzicom samodzielnie dobro czynić !

Na dzisiaj tyle skróconej relacji z dyskusji metodologicznej , z pewnością do niej  wrócimy jeszcze,  a na zakończenie, jeżeli ci jeszcze Czytelniku do przewag metodologii nie przekonaliśmy, krótką historyjka zaczerpnięta z książki jednego z ulubionych pisarzy Redakcji Bloga,  nieżyjącego już od pewne czasu , niestety,  Gilberta Keitha Chestertona . W ksiązce „ Heretycy” ( tłum J. Rydzewska, w-wa 2004, wyd apostolicum) GKC opisał taką oto historyjkę:

Dociekania mnich szybko wydają się zebranym  nużące i w końcu niepotrzebne. Po chwili zgromadzeni przewracają latarnię .

Po wzajemnych gratulacjach , zaczyna się zastanawianie: jedni przewrócili latarnię bo była gazowa, a chcieli elektrycznej. Jeszcze inni woleli ciemność skrywającą ich  niecne uczynki. Jeszcze inni uważali, że latarni była zła , inni że dobra, niektórzy chcieli zniszczyć cokolwiek. Skończyło się ogólną bijatyką w ciemnościach. Może więc rację miał mnich aby zacząć od dyskusji na temat określenia istoty światła. Teraz zebrani musieli dyskutowac w ciemnościach.
A przecież można to było to uczynić wcześniej w blasku latarni . ..