Brunhilda, Lopez i kelnerzy
Kiedy Francois Xavier d’Entrecolles, francuski jezuita, wykradał w 1712 roku chińczykom sekrety produkcji porcelany, nikt nie spodziewał się, że kilka wieków później jego działania będą podręcznikowym przykładem szpiegostwa biznesowego, a główni „narodowi” aktorzy tej historii, choć w innych już rolach, staną się aktywnymi „graczami” w szpiegowskim biznesie. Skądinąd przecież właśnie Kraj Środka jest dzisiaj obwiniany o nadzwyczajną aktywność w dziedzinie zdobywania informacji przemysłowych; a i ojczyzna ojca Francoisa jest dzisiaj, według niektórych źródeł, także w ścisłej czołówce.
Oczywiście innych historycznych przykładów na szpiegostwo przemysłowe nie brakuje. Choćby wykradzenie sekretów maszyny parowej Jamesa Watta przez szpiegów pruskiego Fryderyka. Potem była zimna wojna i pościg Wielkiego Brata za światową technologią – przykładem wieloletnia akcja zmontowana przez NRD-owską Stasi, o swojsko brzmiącym kryptonimie „Brunhilda”.
Bez obrazy: szpiegują dziś wszyscy i wszystkich, bo światem rządzi nie pieniądz, a informacja. Nic więc dziwnego, że wielu pożąda informacji cudzych. Bo dają one przewagę nad konkurencją w świecie polityki, biznesu, wszędzie. Oczywiście, kiedy jeden zyskuje informację drugi przewagę informacyjną traci, stąd choćby amerykańskie źródła szacują, że w pierwszej dekadzie XX wieku globalne straty z tytułu biznesowego szpiegostwa sięgały rocznie 200 miliardów dolarów, obrazowo mówiąc, były równe kapitalizacji Microsoftu z końca 2008 roku.
Sposobów zdobywania cennych informacji jest cały wachlarz: od miękkiego business intelligence,
czyli zbierania i opracowywania powszechnie dostępnych danych, aż po twarde szpiegowanie, nagrywanie i podsłuchiwanie, szantażowanie, przetrząsanie śmietników, włamania do biur i inną aktywność szczegółowo opisaną w annałach kryminologii.
Korporacyjne szpiegostwo stanowi wielką pokusę nawet dla największych korporacji cywilizowanego świata. Ot, choćby skandal z 1993 roku, kiedy to niejaki Jose Lopez, jeden z managerów Opla (General Motors) zmienił pracę na Volkswagena, wynosząc przy okazji, jak wnosił w sądzie dawny pracodawca, całe teczki jego biznesowych sekretów. Uczciwy Volkswagen odpowiedział pozwem o dyfamację, sprawa po kilkuletniej batalii sądowej zakończyła się ugodą i wypłata na rzecz Opla 100 milionów dolarów. Koncern z Wolfsburga nigdy nie przyznał się do winy.
 |
| KLIKNIJ…….. |
Technicznych możliwości nielegalnego zdobywania informacji o konkurencji jest wiele, ale oczywiście najwspanialszą możliwość dały szpiegom wszelkiej maści i narodowości wynalazki komputera i Internetu, bo tam przecież cała informacja jest ukryta. I znowu dostęp do twardych dysków można uzyskiwać na tysiąc mniej lub bardziej wyszukanych sposobów, choćby przez zwykłą kradzież laptopów, które są skądinąd jednym z najbardziej pożądanych szpiegowskich łupów. Pilnujcie ich więc dobrze w pracy, w domu, na wycieczce i na lotnisku, a nawet w pokoju hotelowym. Jeżeli więc macie na swoim kompie szczególnie poufne i cenne informacje, nie zdziwcie się, że jak donoszą źródła, i tam podstępny wysłannik waszego wroga lub konkurenta może w trakcie waszej nieobecności zawitać.
Skoro jest tak niedobrze i nieuczciwie, skoro industrial espionage to tak duże ryzyko, wielką naiwnością jest takim ryzykiem nie zarządzać.
oczywiście Procedury. Szczególnie u nas słowo „procedury” brzmi w wielu uszach tak samo jak „biurokracja”, ale bez procedur nie ma dziś nowoczesnej organizacji, a na pewno nie ma systematycznego zarządzania ryzykiem, choćby ryzykiem szpiegowskim. Oczywiście procedury są „papierową” emanację kultury zarządzania ryzykiem, czy jak kto woli w tym wypadku „kultury bezpieczeństwa”, i tu ton płynie z samej góry, chyba dramatyczny komentarz nie jest dzisiaj potrzebny.
