Teraz Pandemia
Media są dzisiaj zawalone informacjami o epidemii wirusa z chińskiego Wuhan, czy jak woli go nazywać WHO, Światowa Organizacja Zdrowia Narodów Zjednoczonych, COVID-19.
Polska do tej pory była wolna tej choroby, chociaż od razu postawimy taką tezę: wirus w Polsce już jest, albo pojawi się lada chwila.
Skąd ta pewność? Chociażby z faktu wybuchu najnowszego ogniska epidemii w niedalekich Włoszech, tłumnie odwiedzanych przez polskich narciarzy, ale przecież nie tylko. Bo kontaktów turystycznych, biznesowych i „zwykłych” mamy z Italią całą masę.
Skądinąd samo pojawienie się tak dużego ogniska epidemii we Włoszech (na dzisiaj 25.02 jest 229 stwierdzonych przypadków i 7 zgonów) jest sprawą wciąż tajemniczą. Pokazuje jak łatwo mogą pojawiać się kolejne ogniska epidemii. Oprócz Włoch, oczywiście poza Chinami, najwięcej przypadków zanotowano w Korei Południowej i Iranie, ale zachorowania odnotowano już w kilkudziesięciu krajach.
Czy to już pandemia czyli globalna epidemia? WHO powstrzymuje się z tym „ogłoszeniem” ale zdaje się wszyscy spodziewają sie tego w ciągu najbliższych dni…
Aktualną mapę zachorowań można śledzić na przykład pod tym linkiem
https://gisanddata.maps.arcgis.com/apps/opsdashboard/index.html#/bda7594740fd40299423467b48e9ecf6
Czy jesteśmy przygotowani na epidemię koronawirusa w Polsce? Nie, nie jesteśmy przygotowani. Dlaczego ? Bo nigdy nie jesteśmy przygotowani.
Może się komuś nie spodobać takie jasne postawienie sprawy, ale znajomość historii i doświadczenie wskazują na zasadność tej tezy, żeby nie powiedzieć aksjomatu. Teraz, gdy już mamy jasność w tej kwestii, czas na diagnozę sytuacji.
O nieuniknionej globalnej pandemii mówi się na świecie od lat co najmniej trzydziestu, a to jeszcze w związku z kolejnymi epidemiami Eboli w Afryce, „odkrytej” przypomnijmy, w latach 70-tych. Ciekawy scenariusz rozwoju pandemii zobaczyć można było w hollywoodzkiej „Epidemii” z Dustinem Hoffmanem z tym, że jak to w Hollywood bywa, wszystko musiało skończyć się dobrze. Choć w życiu – nie musi.
Od razu trzeba wskazać, że przyczyny wzrostu epidemicznego zagrożenia są dzisiaj w zasadzie dwie. Jedna , pojawienie się nowych chorób, na które (póki co) nie ma lekarstw i szczepionek.
Tak bywało już przecież od pradziejów, ale obecnie mamy do czynienia z pojawianiem się nowych zagrożeń wykreowanych przez cywilizację, zanieczyszczenie środowiska, nieograniczone stosowanie antybiotyków, przemysłowe hodowle, a i teorii spiskowych nie brakuje. Z tego punktu widzenia, możemy być pewni, że przed ludzkością nowe zarazy, co najgorsze dzisiaj jeszcze nie znane. Sławny coronavirus COVID-19 w terminologii WHO znany już jest, ale szczepionki póki co na niego nie ma.
O nieuniknionej globalnej pandemii mówi się na świecie od lat co najmniej trzydziestu, a to jeszcze w związku z kolejnymi epidemiami Eboli w Afryce, „odkrytej” przypomnijmy, w latach 70-tych
Druga przyczyna, także w „trendzie wzrostowym” to globalizacja i możliwość wybuchu globalnej epidemii (czyli pandemii) stąd wynikająca. W 2003 roku, kiedy zmagano się z epidemią SARS według Światowej Organizacji Turystyki ONZ (UNWTO) na świecie przewieziono 691 milionów pasażerów. W 2018 było to 1,4 miliarda! Taki ruch ludności daje nieograniczone możliwości transferu chorób w skali globalnej i najwyraźniej mamy właśnie do czynienia z taką sytuacją.
Ba! Najwyraźniej także turystyka sensu stricto staje się sposobem transferowania wirusów, jak COVID-19. I tak, od kilkunastu dni świat śledzi losy pasażerów wielkiego wycieczkowca Diamond Princess. Na jego pokładzie odnotowania już ponad 540 przypadków zakażenia wirusem, spośród 3600 pasażerów, którzy zostali „zamknięci” na statku w porcie Jokohama.
Choć niektóre państwa, jak USA wywożą do swoich krajów (i poddają kwarantannie) swoich obywateli z „Księżniczki”, to na myśl przychodzą horrory grozy, co tam się jeszcze może wydarzyć. Inna sprawa naukowcy z uwagą obserwuje to statkowe „laboratorium” epidemii (choć pewnie brzmi to strasznie), bo wbrew pozorom wciąż zbyt mało wiadomo, jak przenosi się wirus, kto i dlaczego choruje i oczywiście najgorsze: jaka jest śmiertelność wśród zarażonych, „mortality rate”.
Najwyraźniej także turystyka sensu stricto staje się sposobem transferowania wirusów, jak COVID-19.
To zresztą jeden z kluczowych wskaźników zagrożenia epidemią, bo w przypadku SARS sięgał on 10%, a oficjalne dane w przypadku COVID-19 mówią o może 2-3 %. Tu oczywiście pojawia się szereg wątpliwości na ile dane z Chin są prawdziwe i wiarygodne. Te liczby poddawane są jednak w wątpliwość na świecie szczególnie, że wolność przepływu informacji w Państwie Środka jest ograniczona i władze mogą celowo pomniejszać rozmiary epidemii, która ma już wielkie skutki, także gospodarcze. Stąd niektórzy eksperci sugerują, że i liczna zakażonych i sam wskaźnik umieralności może być wyższy i sięgać nawet powyżej 4 %.
To zresztą jeden z kluczowych wskaźników zagrożenia epidemią, bo w przypadku SARS sięgał on 10%, a oficjalne dane w przypadku COVID-19 mówią o może 2-3 %.
Choć epidemia jest skoncentrowana w Chinach pojawiają się kolejne przypadki na całym świecie. Jak donosili dziennikarze brytyjskiego programu Channel 4, którzy zlecili badanie opinii pracowników wielkiego londyńskiego lotniska Heathrow, aż 87 % z respondentów stwierdziło, że system zabezpieczeń ma liczne luki i pozwala się przemieszczać w sposób niekontrolowany.
Według niektórych epidemiologów epidemia grozi zakażeniem nawet 60% globalnej populacji. Jeżeli to nie jest dostatecznie obrazowe, wyobraźmy zarażenie coronavirusem 60% ludności Warszawy i pomnóżmy to razy „mortality rate” optymistycznie, 1 %. To przy ca. 2 milionach mieszkańców daje 1,2 miliona chorych i 12 000 zgonów.
Brzmi to strasznie i przerażajaco, ale jak twierdzą epidemiolodzy lepiej jest dmuchać na zimne i przywołują pamięć epidemii grypy hiszpanki, która zaraz po Wielkiej Wojnie zabiła na świecie co najmniej 20 milionów ludzi.
