Ryzykomania to bez wątpienia już schorzenie, zapoznana jednostka chorobowa sprowadzająca się mniej więcej do tego, że gdzie byśmy nie poszli zaraz się zastanawiamy jakie i gdzie są tu ryzyka widoczne i ukryte. Stąd i z pewnym zdeggustowaniem obserwujemy dzieciaczki mknące przez majowe ulice na rowerach bez kasków na rolkach bez hełmów i ochraniaczy (wiadomo, nic się nie stanie, oj nudzą się na pogotowiach, nudzą) czy  znosząc ironiczne niedowierzanie słuchaczy gromadnie odpowiadających „nie mam” na moje pytanie o gaśnice w domu (wiadomo, nie pali się) a nawet już pewne przerażenie, kiedy ktoś z szkolonych mimochodem rzucił „są tacy co i specjalne młotki do rozbijania szyb w samochodzie wożą” i odkrył że trafił na jednego z szaleńców, którzy poświęcili złotych polskich 18 na zakup tak kompletnie nieużyteczego przedmiotu.

To oczywiście zwykłe drobiazgi bo prawdziwą ucztą dla ryzykonomicznego oka jest wizyta na imprezie masowej, a szczególnie jeżeli jest to Puchar Polski 2015 i na Narodowym grają  dwie drużyny (wiadomo, Górski!) którym kibicują najbardziej nienawidzący się kibole ever (przynajmniej tak zorientowani mi objaśnili) czyli  Legia Warszaw i Lech Poznań.